هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
تحلیل عیار آزمایشگاهی چغندرقند (۱۳۴۵ تا ۱۴۰۳)
نمودار ارائه‌شده نشان‌دهنده روند عیار آزمایشگاهی چغندرقند (درصد قند موجود در ریشه) طی سال‌های ۱۳۴۵ تا ۱۴۰۳ است. این شاخص بیانگر کیفیت محصول و توانایی تولید شکر بیشتر از یک واحد چغندر است.
روند کلی تغییرات عیار
دوران ثبات اولیه (۱۳۴۵ تا ۱۳۵۵)
- در این بازه، عیار چغندرقند تقریباً در محدوده ۱۵ تا ۱۵.۵ درصد نوسان داشت.
- نبود فناوری‌های اصلاح ژنتیکی بذر و روش‌های مدرن کشت باعث تثبیت در این سطح شد.
افزایش تدریجی عیار (۱۳۵۵ تا ۱۳۶۵)
- در این دوره، عیار از ۱۵.۵ درصد به حدود ۱۶ درصد رسید.
- دلیل این رشد، استفاده محدود از ارقام اصلاح‌شده و بهبود مدیریت مزرعه بود.
دوران اوج کیفیت (۱۳۶۵ تا ۱۳۸۵)
- در این بازه عیار چغندرقند به بالاترین سطوح خود یعنی ۱۷.۵ تا ۱۸ درصد رسید.
- این افزایش به‌طور مستقیم ناشی از گسترش تحقیقات کشاورزی، بهبود بذر، بهینه‌سازی مصرف کود و سم و مدیریت بهتر آبیاری بوده است.
کاهش نسبی و نوسانات اخیر (۱۳۸۵ تا ۱۴۰۳)
- از میانه دهه ۸۰ تا دهه ۹۰، عیار دوباره به سمت ۱۵.۵ تا ۱۶ درصد کاهش یافت.
- علت این افت می‌تواند ناشی از کشت در شرایط اقلیمی نامناسب، کمبود آب، فشار آفات و تغییر در سیاست‌های کشاورزی باشد.
عوامل مؤثر بر تغییر عیار
شرایط اقلیمی
- افزایش بارندگی یا آبیاری مناسب معمولاً باعث کاهش عیار و افزایش وزن ریشه می‌شود، درحالی‌که تنش خشکی عیار را بالا می‌برد اما عملکرد کلی را کاهش می‌دهد.
بذر و ارقام اصلاح‌شده
- استفاده از بذرهای پرقند در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ باعث افزایش چشمگیر عیار شد.
مدیریت تغذیه و خاک
- استفاده بهینه از کودهای پتاسه و فسفره، و مدیریت شوری خاک نقش کلیدی در افزایش عیار دارند.
جمع‌بندی
- میانگین عیار چغندرقند ایران طی دوره بلندمدت بین ۱۵ تا ۱۷ درصد بوده است.
- بالاترین سطح عیار در حوالی دهه ۷۰ و ۸۰ ثبت شد (۱۷.۵ تا ۱۸ درصد).
- افت اخیر به سطح ۱۵ تا ۱۶ درصد نشان‌دهنده نیاز به سیاست‌های حمایتی در اصلاح بذر، مدیریت آبیاری و بهبود شرایط زراعی است.
